نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

• اسماعیل شعبانی ازدینی ¹
• خدیجه ایران دوست ²
• ابراهیم شعبانی ازدینی ¹

¹ گروه علوم ورزشی، دانشکدة علوم اجتماعی دانشگاه بین المللی امام خمینی، قزوین، ایران.

² گروه علوم ورزشی، دانشکدۀ علوم اجتماعی دانشگاه بین‌المللی امام خمینی، قزوین، ایران

چکیده

مقدمه:
در کاراته، توانایی تولید انرژی سریع، توانایی تغییر جهت سریع، دفاع‌ها و جابجایی‌های انفجاری از اهمیت بسزایی برخوردار است. بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی و مقایسه تاثیر دو برنامه تمرینی پلایومتریک با شدت‌های مختلف (بالا و متوسط) بر عملکرد کاراته‌کاران جوان بود.
روش تحقیق:
این مطالعه به‌صورت نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون–پس‌آزمون و با مشارکت ۳۰ کاراته‌کار پسر جوان شهر قزوین انجام شد به‌صورت تصادفی در سه گروه (تمرین با شدت بالا، تمرین شدت متوسط و کنترل) با میانگین وزن 86/6 ± 46/60 کیلوگرم، میانگین قد90/5 ± 23/سانتی‌متر، میانگین سن 1 ± 32/16 سال و سال تقسیم شدند. مداخلات شامل دو برنامه تمرینی پلایومتریک با شدت متوسط و بالا سه جلسه در هفته به مدت هشت هفته بود . از آزمون شاپیروویلک برای طبیعی بودن داده‌ها، از آزمون کوواریانس و آزمون تعقیبی توکی برای مقایسه گروه‌ها استفاده گردید.
یافته ها:
نتایج آزمون کوواریانس نشان داد که اختلاف معناداری در گروه‌ها وجود دارد (001/0 =P). آزمون تعقیبی بونفرونی اختلاف معنی‌داری بین گروه شدت بالا و کنترل برای توان بی‌هوازی، چابکی و قدرت انفجاری عضلات پایین تنه نشان داد (001/0=P ). همچنین بین گروه کنترل با گروه تمرین با شدت متوسط در قدرت انفجاری عضلات پایین تنه نیز اختلاف معناداری مشاهده شد (001/0=P).
نتیجه گیری:
باتوجه به نتایج تمرینات پلایومتریک با شدت بالا می‌تواند در بهبود عملکرد (توان بی‌هوازی، چابکی و قدرت عضلات پایین تنه) کاراته کاران جوان مؤثر باشد. همچنین تمرینات با شدت متوسط تنها می‌تواند در بهبود قدرت عضلات پایین تنه کاراته کاران جوان مؤثر باشد.

کلیدواژه‌ها

• پلایومتریک
• کاراته کاران
• توان بی هوازی
• قدرت عضلات پایین تنه
• چابکی